Ego is de vijand van goed leiderschap
Bij steeds meer senior-managers/ leiders in organisaties, ontstaat het gevoel geïsoleerd te raken binnen hun organisatie. Dat is vooral een risico voor het senior management. Daardoor is het een flink probleem voor de manager zelf als ook voor de organisatie. Kortom, hoe hoger de managers stijgen in de gelederen van de organisatie, hoe meer ze het risico lopen een opgeblazen ego te krijgen. En hoe groter hun ego groeit, hoe meer ze het risico lopen in een geïsoleerde bubbel te belanden. En daardoor het contact met hun collega’s, de cultuur en uiteindelijk met hun klanten te verliezen. Het opgeblazen ego wordt dan de vijand van goed leiderschap.
Macht
Naarmate leiders stijgen in de gelederen, verwerven ze meer macht. Medewerkers zullen dan in toenemende mate die managers willen behagen door aandachtiger te luisteren, meer in te stemmen met hun beslissingen en meer te lachen om hun grappen. Dat gedrag van de medewerkers kietelt natuurlijk het ego van het management. Als het ego gekieteld wordt, groeit het (Bron: David Owen en Jonathan Davidson, het ‘hubris syndroom’). Die groei van het ego veroorzaakt een stoornis in het bezitten van macht. Voornamelijk bij macht die in verband wordt gebracht met overweldigend succes (zeker voor een langere periode van jaren). Met als gevolg dat het senior management de controle over het ego kwijt raakt.
Controle
Als ze gevangen zitten in de greep van het verlangen van het ego naar meer macht, verliezen ze de controle helemaal. Een ongecontroleerd ego kan het perspectief en/ of normen en waarden volledig doen kantelen. Daarom maakt het ego hen vatbaar voor manipulatie, het verkleint het gezichtsveld en het corrumpeert gedrag. Waardoor ze vaak handelen tegen hun normen en waarden in.
“Het managen van het ego in het verlangen naar fortuin, roem en invloed is de belangrijkste verantwoordelijkheid van elke leider”.
Doelwit
Het ego is als een doelwit dat iedereen bij zich draagt. En zoals elk doelwit, hoe groter het wordt, hoe kwetsbaarder (en eenvoudiger) het is om te raken. Zo maakt een opgeblazen ego het makkelijker voor anderen om van te profiteren. Omdat het ego hunkert naar positieve aandacht, maakt het leiders vatbaar voor manipulatie. Het maakt leiders voorspelbaar. Als medewerkers dit weten, kunnen ze spelen met het ego van hun leiders. Als de leiding slachtoffer wordt van zijn eigen behoefte om als ‘groot’ te worden gezien, zullen die leiders uiteindelijk eindigen met het maken van beslissingen die schadelijk kunnen zijn voor henzelf, hun medewerkers en de organisatie.
Gedrag
Een opgeblazen ego corrumpeert vanzelfsprekend gedrag. Want als iemand gelooft dat hij of zij de enige architect is van zijn succes, heeft hij de neiging om onbeschofter, egoïstischer en irrelevant in discussies te worden. Anderen worden in overleg onderbroken, gewoon om te onderbreken. Dit gedrag komt vooral bovendrijven bij tegenslagen en kritiek. Zo voorkomt een opgeblazen ego het leren van fouten. Het ego creëert een verdedigingsmuur die het moeilijk maakt om de rijke lessen te waarderen die uit het maken van fouten gehaald kunnen worden.
Visie
Ten slotte vernauwt een opgeblazen ego visie. Het ego zoekt altijd naar informatie die bevestigt wat het wil geloven (Confirmation Bias). Kortom, een groot ego zorgt ervoor dat een sterke ‘bevestigingsbias’ bestaat. Hierdoor wordt het perspectief volledig uit het oog verloren en eindigen leiders vaak in een leiderschapsbubbel waarin ze alleen zien en horen wat ze willen. Hierdoor verliezen ze het contact met de mensen die ze leiden, de cultuur waar ze deel van uitmaken, en uiteindelijk hun klanten en stakeholders. Leiderschap gaat over mensen en mensen veranderen elke dag. Als het ego bepaalt wat leiders zien, wat ze horen en wat ze geloven, beschadigt het succes uit het verleden het toekomstig succes. Herkenbaar? Hulp nodig bij het doorprikken van de leiderschapsbubbel?
